Dziś był bardzo emocjonujący dzień. Udało nam się wreszcie zaokrętować. Tuż przed 9.00 wyjechaliśmy z domu Sławka i Grażyny. Ja już od 5.00 nie mogłam spać. Coś mi nie dawało spokoju. Nawet miałam taki sen, że kapitan przeniósł nas do apartamentu, tuż obok swojej kabiny.
Ostatni dzień na lądzie i w domu (gościnnie w Hamburgu) przed miesięcznym rejsem przez Atlantyk. Jakoś tak przestawiliśmy się z czasem i wstajemy trochę po 8 godzinie. Pogoda nie zachęca do wychodzenia na dwór. Właściwie od naszego przyjazdu tu był tylko jeden dzień słoneczny.
Zaraz po śniadaniu idziemy na miasto. Wieje dosyć mocno, jednak „argumenty” żony nie pozostawiają mi wyboru. Zbieram się i robimy trzygodzinne kółko zaliczając Ratusz w Hamburgu.
Hamburg oczami piechura dziś wyjątkowo spokojny. Jest święto Jedności Niemiec. Otwarte są tylko knajpki i kebaby 
Mijamy trochę bezdomnych osób, sporo kamienic i zaułków pokrytych grafikami i mnóstwo liści leżących już na chodnikach.
Wstajemy późno, na zegarze około 9. Rybki w akwarium już szaleją. Oświetlenie włącza się im automatycznie i urządzają gonitwę w swoim świecie
Trochę deprymujące jest to czekanie na statek… Wczoraj wieczorem dostaliśmy wiadomość, że ma on jeden dzień opóźnienia… Uzbrajamy się więc w cierpliwość i czekamy…
Dziś dzień deszczu i wilgoci. Rano pieczemy drugie już w Hamburgu ciasto drożdżowe ze śliwkami, z wczorajszego rosołu robimy pomidorówkę (czerwona zupa dla Kuby, ale już i tak jest zbyt duży, żeby to kupić, wiec i tak nie je.
Rozkoszujemy się każdą chwilą spędzoną ze Sławkiem i Grażyną :). Leniuchujemy i rozmawiamy. Najbardziej o polityce A jak sami wiecie polityka to dla Polaków temat bardzo emocjonujący, więc jest o czym gadać
Pomimo, że jesteśmy już prawie jedna nogą na statku i wyprawa trwa, to niedziela ma swoje prawa… i rosół musi być 😉
Wczesnym popołudniem wybieramy się jeszcze na miasto.
Fajnie obudzić się rano w łóżku i mieć pod ręką łazienkę Czy oby na pewno chcemy pozbyć się tych luksusów na kolejnych wiele miesięcy wyprawy? Czy dobrze to przemyśleliśmy? I czy jesteśmy świadomi tego co nas czeka…?
Uff, rano zimno, szyby w samochodzie zarosiałe, ale ciągle to powtarzam, ze nie ma nic przyjemniejszego niż obudzić się rano, podnieść lekko zasłonkę i widzisz zielone tło lasu, które pozwala Ci spokojnie zaczerpnąć oddechu. A Ty wiesz, że jesteś na wyprawie i wszystko zależy od Ciebie, od nikogo więcej.
Rano poranek niezwykle urokliwy. Staliśmy na leśnym parkingu i tylko kawałek wystarczyło przejść by być na plaży, którą zresztą pomiędzy wielkimi sosnami wyraźnie było widać. Ba, nawet morze było widać. Spacer z wczoraj został przełożony na dziś, wielka burza zażegnana, można jechać dalej.
Prawie cały dzień spędziliśmy na nie wiadomo czym. Rano spacer po plaży, późno wstaliśmy, bo w nocy było chłodno, potem webasto się włączyło i grzało niemiłosiernie, o 8.00 przyszedł prawie świt… i mnie przebudził. Śniadanko w nagrzanym aucie smakowało wyśmienicie…
Do południa czas zmitrężyliśmy na niewiele wnoszące, ale jakże ważne czynności.
