14 lutego Walentynki
No to ruszyliśmy. 6.11 czasu wschodnioeuropejskiego rozpoczęła się nasza kolejna już wielka przygoda. Wielka wyprawa. Tym razem jakoś tak inaczej, bo nasze auto popłynie samo, z Bremerhaven do Veracruz w Meksyku. My dołączymy do niego lecąc samolotem. Jeszcze nie wiadomo jak i kiedy, tylko tak orientacyjnie…
Na razie ruszyliśmy z 3miasta do Hamburga, gdzie tradycyjnie już robimy przystanek u Sławka i Grażyny.
Transport samochodu wyprawowego zawsze jest sporym problemem. Niestety, obecnie okoliczności również nie ułatwiają nam tego. Pierwotny plan wysyłki auta do Kanady w Kwietniu musieliśmy zmodyfikować i zmienić destynację na Veracruz w Meksyku. Po pierwsze ceny mocno oszalały po pandemii, a po drugie dostępność kontenerów zdecydowanie spadła… Zdecydowaliśmy się zatem na wysyłkę auta roro, czyli bez kontenera na kołach.
Wydawać by się mogło że samochód jest kompletny wówczas gdy posiada silnik, koła, nadwozie, kierownicę… i inne elementy wymagane w typowych pojazdach. Tak jest w rzeczywistości. Jednak w naszym przypadku jest nieco inaczej, przełamujemy zwyczajne trendy… Już dawno wyszliśmy z typowych obowiązujących dla pojazdów schematów.
Jak wiadomo woda to życie… Podczas wielu już lat spędzonych w różnych podróżach doświadczyliśmy ograniczeń związanych z dostępnością i ilością wody którą dysponujemy. Na motocyklach bywało bardzo ekstremalnie, często mieliśmy na dwoje butelkę wody pitnej + około 3 litrów wody technicznej na wieczornych dzikich kempingach.
Podczas wypraw w odległe miejsca naszego pięknego globu zdarza się nie mieć w zasięgu „wzroku” stacji benzynowej. Podczas ostatniej wyprawy, pewnego dnia w Argentynie na około 4800 m n.p.m i w odległości kilkuset kilometrów od cywilizacji mieliśmy niemały stres, wlewając ostatnie kilka litrów paliwa z kanistra.
Po trudnym i emocjonującym okresie wymiany ramy i potem awarii silnika, rozpoczęliśmy z małym opóźnieniem doposażanie i odświeżanie naszego pojazdu. Wszystko to w ramach przygotowań do kolejnego dużego projektu podróżniczego …. 😉 Ale o tym w jednym z kolejnych wpisów. Będzie to konsekwentna realizacja naszego projektu dotarcia na cztery krańce Świata….
Od dłuższego czasu przymierzaliśmy się do zamontowania w Defenderze haka holowniczego. Z wielu modeli żaden nie podobał nam się za bardzo. Wszystkie wyglądały na dziwnie wystające za bardzo do dołu. A jest to dosyć ważna kwestia w czasie różnych przepraw i wyjazdów w teren.
Po udanej przekładce ramy i przeprowadzeniu Defendera ponad 800 km w Bieszczady, wydawało się że to koniec „grubszej” części technicznej. Jednak życie pokazało że nie… i po kilku dniach nastąpiła duża awaria silnika. Po diagnozie w warsztacie do którego zawieźliśmy Defa na lawecie, okazało się że obróciła się panewka na wale korbowym i go zablokowała.
Proces przełożenia ramy w Defenderze nie jest prosty…
Długo się wahaliśmy, głównie względy finansowe targały naszymi sprzecznymi uczuciami. Nie wiedzieliśmy, czy to robić, czy nie. Przekładać tą ramę, czy nie. Czy zrobić z naszego Defendera „nowsze” auto, czy pozwolić mu zestarzeć się z godnością…
Tak naprawdę chcieliśmy bardzo dać naszemu Defenderowi drugie życie.
Dokładnie wczoraj, 27 grudnia minął rok odkąd przyjechaliśmy w Bieszczady. To był szalony okres w naszym życiu obfitujący w wiele wyzwań i nowych sytuacji. Oczywiście nasze bogate doświadczenie życiowe i podróżnicze bardzo nam pomogło w poradzeniu sobie z czekającymi na nas wyzwaniami…
Nie przypuszczaliśmy, że będzie to czas, który wystawi nas na próbę, że będzie bardzo wymagająco.
