Dzień sto dwudziesty szósty 27.01.2019
Jak to Krzysztof mówi, wyszliśmy dziś ze swojej strefy komfortu (zona of comfort). Rano wstaliśmy skoro świt, obudziłam się o wpół do siódmej i pojechaliśmy do Parku Jeinimeni zrobiliśmy tak zwane pierwsze mały kółko, czyli ponad 7 km trekkingu, podczas którego oglądaliśmy piękne skały, niewielką jaskinię rąk (podobną jak cztery lata temu w Argentynie), a także specjalne formacje skalne zwane Valle Lunar (dolina księżycowa).
Dzień sto dwudziesty piąty 26.01.2019
Dziś stwierdziliśmy, ze jedziemy szlakiem dziewcząt (kobiet) które kiedyś wyjechały do Ameryki Południowej, a to do pracy, a to podróżować i zostały… Znalazły miłość (lub po prostu faceta) i zwykle mają dziecko (lub nawet dwoje). Tak było w Urugwaju – w Montevideo, potem w Aguas Calientes, potem w Castro na wyspie Chiloe, jedna dziewczyna w Puerto Cisnes, a dziś, zupełnie przypadkiem, znaleźliśmy jedną w Chile Chico.
Dzień sto dwudziesty czwarty 25.01.2019
Wczoraj wieczorem czekała nas jeszcze jedna niespodzianka. Znaleźliśmy piękne miejsca tuż za Cochrane, na drodze x-890 która w pewnym sensie kończy się nad rzeką, przy przeprawie promowej. Byliśmy już po kolacji, kiedy podjechało para rowerzystów. Dziewczyna Polka, Aurelia, od 13 lat mieszkająca w Niemczech wraz ze swoim przyjacielem – Austriakiem.
Dzień sto dwudziesty trzeci 24.01.2019
Od rana leje jak z cebra. Leje. Spałem jak zabity, a jak się okazuje, ze żona usłyszała deszcz już w nocy (bo ma lepszy słuch). Aby nie zmoknąć przy porannej toalecie – ograniczamy ją do minimum, odpalamy auto i kolejne 100 km do Cochrane pokonujemy jak na nas, w zawrotnym tempie.
Dzień sto dwudziesty drugi 23.01.2019
Rano jajecznica i gotujemy kaszę, żeby wieczorem mieć co jeść. Wczorajsze leczo z papryk, czosnku i cebuli które ugotowaliśmy spokojnie sobie czeka na wieczór.
Ruszamy nieśpiesznie z Villa O’Higgins. Piękne widoki znowu dookoła. Jedziemy jedyną możliwą drogą do Rio Bravo, skąd odchodzi prom.
Dzień sto dwudziesty pierwszy 22.01.2019
Rano budzimy się już o 6.00. Za wcześnie.. Prom odpływa dopiero o 10.00 Czekamy. Jemy małe śniadanie. Czekamy. Powoli zaczynają zjeżdżać się samochody. Prom jest bezpłatny i może na nim się zmieścić około 8-10 pojazdów. Nie wiadomo czy to dużo, czy niewiele.
Dzień sto dwudziesty 21.01.2019
Rano budzi nas zgrzyt. Jakieś pukanie, chrobotanie, czy inne coś. Okazało się ze maleńki ptaszek uwiesił się lusterka i stuka skrzydełkami i dziobem w karoserię… Obudzeni tym miłym elementem fauny patagońskiej, wstajemy, zastanawiając się czy czekać w dalszym ciągu na zmianę pogody i pomimo, ze promyki słońca przebijają się przez mocno zachmurzone niebo, nie dają jednak nadziei na lepszą pogodę.
Dzień sto dziewiętnasty 20.01.2019
Ranek może nie słoneczny, ale przynajmniej nie pada. Pochmurno, woda w rzece nad którą staliśmy ma bardzo szybki nurt. Poranna toaleta i jesteśmy gotowi do wyjazdu. 35 kilometrów po szutrze pokonujemy w prawie godzinę. Nie możemy jechać szybciej niż 30-45 km na godzinę.
Dzień sto osiemnasty 19.01.2019
Po w wiarę spokojnej nocy, miejscówce znalezionej niedaleko Coyaquie zebraliśmy się nader szybko bez śniadania i pojechaliśmy do miasta , załatwiać pilne sprawy związane z okularami. Okazało się zę taki pośpiech nie był konieczny, ponieważ dziś sobota (z czego nie zdawaliśmy sobie sprawy).
Dzień sto siedemnasty 18.01.2019
Rano wstaliśmy skoro świt, o ósmej rano. Zwykle śniadanie jemy trochę później, rano się tylko ogarniamy i jedziemy dalej. Podjeżdżamy kilkadziesiąt kilometrów i napotykamy wodospad El Condor. Postanawiamy zjeść tam śniadanie. To niezwykle urokliwe miejsce. Można ścieżką podejść pod sam wodospad, a jak zobaczymy później na filmie z drona, wodospad ciągnie się wysoko, wysoko, a tak naprawdę to na górze jest spory lodowiec.
