Dzień czterysta osiemdziesiąty trzeci – 19. 01.2020
Ranek deszczowy. Budzimy się wcześnie, na parkingu dla ciężarówek, który okazał się bezpieczny i całkiem komfortowy. Wysoki mur odgradzający nas od drogi zatrzymywał wszystkie hałasy i spało się dobrze. Korzystając z ciszy, zjadamy spokojnie śniadanie, bułki, jajko na twardo, sałatka z tuńczyka i takie tam różne pierdoły, w akompaniamencie ulubionego serialu.
Dzień czterysta osiemdziesiąty drugi – 18. 01.2020
Dziś katastroficzny dzień. Cały dzień, nie tak, że tylko pół. Cały dzień wszystko się pieprzyło, gdzie by ręki nie przyłożyć. Po pierwsze poranek zaczął się deszczem i mgłą, wypiliśmy kawę w aucie poszliśmy do pomieszczenia, takiego pseudo refugio, w którym spali rowerzyści i wspólnie tą kawę wypiliśmy.
Dzień czterysta osiemdziesiąty pierwszy – 17. 01.2020
Ranek cichy i spokojny, choć wczoraj do późnych godzin nocnych ludzie przyjeżdżali na punkt widokowy, na którym umieszczony jest pomnik Maryjki, patronki miasta. Jest on stosunkowo nowy, bo w grudniu 2019 nastąpiło otwarcie. Bierzemy się do pracy, bo wczoraj po południu się tak pokłóciliśmy, o głupoty oczywiście, że trzymało nas do dzisiejszego ranka.
Dzień czterysta osiemdziesiąty – 16. 01.2020
Wstajemy spokojnie i nieśpiesznie. Przygotowujemy się do opuszczenia Ekwadoru, więc tankujemy wszystkie kanistry jakie mamy i zbiornik do pełna, paliwo jest tu najtańsze. Potem odkrywamy, że na stacji benzynowej na której stoimy jest internet, załatwiamy więc wszystko co niezbędne.
Dzień czterysta siedemdziesiąty dziewiąty – 15. 01.2020
Dzień zaczął się przyjemnie, bo od jajecznicy na boczku i kawy. Bez kawy ze spienionym mlekiem, to nie potrafimy się już ruszyć z miejsca, gdzie spaliśmy, chyba że jest jakaś wyjątkowa sytuacja. Dziś widok na wulkan Imbabura jest imponujący.
Dzień czterysta siedemdziesiąty ósmy – 14. 01.2020
Wyjeżdżamy z Quito. Co prawda hotel mieliśmy o 10 USD tańszy, ale pokój może podobny, lekko wszystko pokryte patyną starości, dużo uszkodzeń, ale pościel czysta i materac wygodny. Śniadanie prawie że porównywalne, także cieszymy się, że zmieniliśmy hotel na ekonomiczny.
Dzień czterysta siedemdziesiąty siódmy – 13. 01.2020
Zamieniliśmy wczoraj pokój w hostelu na taki z oknem. To fajnie mieć trochę światła w pokoju. Jednak są też minusy. Bardzo upierdliwi kierowcy, którzy pół nocy trąbią przejeżdżając pod oknami. A żeby ich tak … ktoś zdyscyplinował…
Po dwunastej jedziemy do szpitala, na zmianę opatrunku i kontrolę.
Dzień czterysta siedemdziesiąty szósty – 12. 01.2020
Śpimy długo, wykończeni po wczorajszej akcji w szpitalu. Rana na plecach się goi, jemy więc hotelowe śniadanie, plastry owoców i jajko sadzone z małą kiełbaską. Kawa całkiem znośna, ale to nie to, co parzona w kafeterce… Po 11.00
Dzień czterysta siedemdziesiąty piąty – 11. 01.2020
Z naszego wspaniałego noclegowego miejsca ruszamy dalej. Dziś w planie park Antisana. To miejsce, gdzie można pozachwycać się pięknym i majestatycznym wulkanem o tej samej nazwie. Ponadto ma tam być „tons of condors” czyli w cholerę i trochę kondorów.
Dzień czterysta siedemdziesiąty czwarty – 10.01.2020
Kierunek Cotopaxi. Może dziś uda nam się dojechać. Ranek budzi nas słońcem.. pijemy kawę i jedziemy. Zimno, wiatr wieje bardzo, bardzo mocno. A my w drodze do Cotopaxi. Ciągle się martwimy, że będą chmury i niewiele zobaczymy.
