Dzień trzysta szesnasty 05.08.2019
Jak napiszę, że życie na campingu w Copacabana upływa leniwie, to wiem, że się będę powtarzać. Dziś ponownie dzień nic nie robienia, ale nie idziemy do miasta (nasz camping jest oddalony od centrum o 20 minut szybkiego marszu, lub 15 boliwianów za taksówkę, gdzie obiad w Copacabana kosztuje 25 boliwianów, taki pstrąg na przykład).
Dzień trzysta piętnasty 04.08.2019
Życie na campingu w Copacabana upływa leniwie. Rano wstaliśmy, zjedliśmy śniadanie, odwiedził nas mały kot. Zawsze sie jakiś przypęta i trzeba go karmić, przytulać głaskać i takie tam. Chętnie byśmy jakiegoś wzięli ze sobą ale z różnych względów nie jest to możliwe.
Dzień trzysta czternasty 03.08.2019
To była ciężka noc… Nic nie zapowiadało takich sensacji… Ale spokojnie, to tylko choroba wysokościowa, połączona z rozstrojem żołądka. Dobre kilka godzin męczyły mnie bóle żołądka, na szczęście około 3 w nocy trochę przeszły i mogłem jako tako zasnąć Myślę, że to wszystko związane jest z wysokością.
Dzień trzysta trzynasty 02.08.2019
Druga noc w La Paz. Rano spokojnie, bez pośpiechu załatwiamy kilka spraw do których potrzebny jest internet. Kilka wiadomości, zbieramy informacje co do dalszej drogi, no i oczywiście kontaktujemy się z Polską. Trzeba pamiętać, że z powodu różnicy czasu 6 godzin, wszelkie rozmowy z bliskimi musimy wykonać teraz.
Dzień trzysta dwunasty 01.08.2019
Wczoraj zdecydowaliśmy się zostać na noc w La Paz w tym samym hotelu co za pierwszym razem. Poranek więc był w miarę komfortowy. Mieliśmy w pokoju piecyk, który chodził całą noc i dogrzewał nas, bo na zewnątrz było około -2 stopni.
Dzień trzysta jedenasty 31.07.2019
Budzimy się rano w totalnie oszronionym samochodzie. W środku znowu szyby zamrożone. Budzimy się to też za duże słowo, budziliśmy się kilka razy w nocy szczękając zębami… ogrzewanie nie działa tak wysoko w górach. Po drugie oczywiście mamy lekkie problemy z oddychaniem, w końcu śpimy na 3700 mnpm, to nie byle co, o zdrętwiałych dłoniach już nie wspominam.
Dzień trzysta dziesiąty 30.07.2019
Po trudnej nocy, ciągle przyciskany przez moją najdroższą małżonkę, której było zimno, wstałem, rozprostowałem kości a potem czekałem na śniadanie. Do Putre został nam jakieś 30 km, wiec nie śpiesząc się zjechaliśmy do tego miasteczka licząc, ze znajdziemy jakąś pomoc z alternatorem.
Dzień trzysta pierwszy 21.07.2019
Noc przebiegła koszmarnie. Zimno, dłonie zdrętwiałe, budziłam się co chwila. Sucho w ustach. Krzysiek się przyzwyczaił do wysokości, ale mi ciągle brakowało oddechu. Ciągle nie mamy urządzenia, które reguluje dopływ tlenu na wysokościach w ogrzewaniu postojowym. Wynik jest taki, ze w nocy zimno i zimno, ogrzewanie się wyłącza i nie działa.
Dzień trzysetny 20.07.2019
Można powiedzieć, ze pracowity dzień. Rano uzupełniamy zapasy paliwa, które mamy w dwóch plastikowych kanistrów na dachu. Zmniejszamy ryzyko, ze się przetrą w jakimś niefortunnym miejscu. Zjadamy jajecznicę na śniadanie, już się odzwyczailiśmy od takich warunku, po miesiącu w Tupizie.
Dzień dwieście dziewięćdziesiąty dziewiąty 19.07.2019
Wreszcie nadszedł dzień wyjazdu z Tupizy. Co prawda nie poszło to tak ąłtwo jak myśleliśmy, bo przemili misjonarza usilnie wynajdowali powody, by nas zatrzymać. Kazali sprawdzić auto albo zdrowie. Summa summarum po dwóch dodatkowych kawach ruszamy, żegnani przez O.
