Wszyscy w naszych dalekich podróżach chcemy mieć swoje pojazdy pod ręką, są dla nas często domem i jedynym schronieniem. Niezależnie czy jest to wyprawówka 4×4, kamper, bus przerobiony na kampera, czy wreszcie „wypasiona” ciężarówka 4×4.
Dzień czterdziesty szósty – 08.11.2018
Tuż po lunchu wpływamy do Montevideo. Stoimy na najdalszym miejscu w porcie, a ze względu na to, ze urząd celny po południu już nie pracuje, musimy zostać jeszcze jedna noc na statku. W sumie to nam to nawet pasuje.
Dzień czterdziesty piąty – 07.11.2018
Zarate. Wczoraj nie udało nam się załatwić ubezpieczenia do końca, dziś musimy rano wyjechać i załatwić tak szybko jak to możliwe, ponieważ statek ma wypływać po południu, wiec najpóźniej do 11.00 powinniśmy być na pokładzie .
Dzień czterdziesty czwarty – 06.11.2018
Do Zarate dopłynęliśmy skoro świt. Niewiadomo kiedy. Już drugi raz płyniemy (w życiu) do Zarate. To bardzo ciekawy port, jeden z największych portów RORO w Argentynie. (a w zasadzie największy).
Ciekawe podejście, bo najpierw wpływa się do estuarium Rio de la Plata, największego na swiecie lejkowatego ujscia, a później, rzeką la Plata płyniemy, może nie na żyletki, ale jest dosyć wąsko.
Dzień czterdziesty trzeci – 05.11.2018
Stoimy na kotwicy tuż przy Montevideo. Kapitan dostał dokładne koordynaty gdzie ma rzucić kotwicę. Czekamy. Po południu, około 18 ma przyjechać jeden pilot i przeprowadzić na przez estuarium Rio de la Plata, a później, już na rzece, przypływa kolejny pilot i około 14 godzin płyniemy do Zarate.
Dzień trzydziesty dziewiąty – 01.11.2018
Do Paranagua wpłynęliśmy tuż przed kolacją. Było ciemno, mgliście i delikatnie można by rzec, że nie przyjemnie. Podobno bardzo ładne podejście jest do tego portu, który jest bardzo malowniczo położony. My niestety musimy wierzyć na słowo.
Dzień trzydziesty ósmy – 31.10.2018
Czas leci szybko. My sobie całą noc spaliśmy, bo późno poszliśmy spać, trzeba było posiedzieć trochę z panami oficerami.. Na szczęście tylko do pierwszej, wiec rano mogliśmy spokojnie wstać. Ja nawet trochę wcześniej, bo jakoś na statku nie mogę tyle spać.
Dzień trzydziesty siódmy – 30.10.2018
Rio de Janeiro. Od rana piękna słoneczna pogoda. Temperatura 26-280C. Tuż po lunchu dostajemy pozwolenie od kapitana na wyjście ze statku. Mamy czas do 18.00. Szybka decyzja – jedziemy. Razem z Isabelle oraz jej mężem Willim wychodzimy ze statku.
Dzień trzydziesty szósty – 29.10.2018
Około 17.00 mamy być w Rio de Janeiro. Niby z Vitorii jest tylko 17 godzin, ale w praktyce trzeba czekać na miejsce w porcie, więc pomimo że płyniemy na razie z prędkością 17 węzłów, to za jakiś czas będziemy redukować prędkość i jeszcze nie wiadomo jak to będzie.
Dzień trzydziesty piąty – 28.10.2018
Najgorsze jest to, że czas jakby znowu zwolnił, a ja ciągle nie mogę się przyzwyczaić do kolejnej zmiany czasu. Budzę się w nocy, rano już nie mogę spać. W nagrodę około 15.00 mam straszliwy zjazd i zwykle muszę się położyć, czasem nawet przysypiam, odruchowo po prostu.
