Dzień pięćdziesiąty ósmy 20.11.2018
Dziś trochę inaczej niż wczoraj. Diagnoza jest krótka. Elena ma ogromną depresję, pogłębiającą się straszliwie. Nie wiadomo co z tym robić, bo tak jak zadecydowaliśmy, dziś o 12.00 wyjechaliśmy z Mercedes. Przygnębiona jestem bardzo, bo tyle czasu dochodzić do siebie po rozwodzie (trzy lata) to dużo.
Dzień pięćdziesiąty siódmy 19.11.2018
Rano naprawiamy Defendera. Tuż obok. W Sarandi okazało się ze pękło jedna z części trzymająca poduszkę pneumatyczna w zawieszeniu. Pękła, rozdarła się cokolwiek takiego. Krzysiek odkrył to już w piątek, jak tylko przyjechaliśmy do Sarandi. Siedział akurat na krześle tuż obok koła i tak sobie zaglądnął w nadkole i okazało się ze niestety ta część wyszła ponad sprężynę.
Dzień pięćdziesiąty szósty 18.11.2018
Niedziela w Sarandi del Yi. Od rana wielkie zawody w pieczeniu barana. Już od siódmej rano trwają przygotowania. Przede wszystkim wielkie rozpalanie ognia. Jest sporo ludzi, około 20 zawodników, biorących udział w konkursie na najlepszego barana. W dwóch punktach leżą ogromne rzesze (bym rzekła) surowych baranów.
Dzień pięćdziesiąty piąty 17.11.2018
Czas leci. Już 55 dzień podróży. To dobrze. Tak ma być. Odpoczywamy w Sarandi del Yi. Można powiedzieć, ze odpoczywamy. Krzysztof robi film, żebyście mieli co oglądać, ja porządkuję zdjęcia. Dookoła pelno ludzi, bo jesteśmy w parku miejskim, gdzie jutro zawody w pieczeniu barana.
Dzień pięćdziesiąty czwarty – 16.11.2018
W nocy budzi mnie deszcz. Pada, niby intensywnie, ale na szczęście po dziewiątej przestaje. Jesteśmy w Jose Batlle y Ordonez. Trzęsłam się pół nocy, od od wczorajszej dziennej temperatury ponad 30 stopni, w nocy spadła do 10.
Dzień pięćdziesiąty trzeci – 15.11.2018
Rano, skoro świt budzi mnie zegar biologiczny. Wstaję. Jakos się tak przyzwyczaiłąm budzić około szóstej, jeszcze ze statku mi zostało. Leżę jeszcze do wpół do siódmej po czym zarządzam wstawanie. Jemy na śniadanie jajecznicę (ulubioną potrawę wszystkich podróżników, bo najprostsze i najmniej zachodu).
Dzień pięćdziesiaty drugi – 14.11.2018
Jak napiszę, ze nic nie robię to będzie chyba trochę słabo, ale dziś dzień upływa kolejny raz na poprawianiu filmu i przygotowaniu wszystkich scenek tak, jak trzeba. Marta chyba będzie zadowolona. Chcemy jechać dziś po południu albo najpóźniej jutro rano w kierunku Mercedes.
Dzień pięćdziesiąty pierwszy 13.11.2018
Leje od rana. Chluszcze żabami z nieba potwornie. Początkowo siedzimy na zewnatrz, ale potem tak zacina deszczem, że nie da się wytrzymać. Marta zaprasza nas na obiad. O 12.30 jemy przepyszną rybę, puree z ziemniaków, uduszoną czerwoną kapustę z zieloną dynią (zapallitos) i marchewką (dla koloru)
Potem już działamy, robimy film dla przydomowej restauracji, którą Marta prowadzi z mężem Miguelem – FROG’s restaurant.
Dzień pięćdziesiąty 12.11.2018
Pogoda pod psem. Niby ciepło, ale jednak wieje. Słońca w ogóle nie ma. Chmury nisko wiszą i lada moment może lunąć. Ale nie. Cały dzień jakoś się udaje i nie pada.
Rano śniadanie, jajecznica i te sprawy. Oczywiście znowu Krzysiek ma zdjęcie jak robi jedzenie, co znowu będzie skomentowane, że ja nic nie robię w tym temacie.
Dzień czterdziesty ósmy – 10.11.2018
Pierwsza noc poza statkiem minęła z przygodami, o ile tak to można powiedzieć. Po pierwsze znaleźliśmy piękne miejsce na nocleg, najpierw wjechaliśmy na plażę Los Titanes potem na Araminda i tam się rozstawiliśmy, zjedliśmy kolację, było całkiem miło i przyjemnie.
