Argentyna – dziewięćdziesiąty czwarty dzień wyprawy

Ledwo skończyliśmy wczoraj zmywać naczynia po naszym posiłku, a z nieba zaczeły kapać kropeli deszczu. Była to dopiero zapowiedź tego, co ma się rozpocząć. Po kilku chwilach zza wzrógrza błysnęło i deszcz przybrał na sile. Kolejne cztery godziny grzmiało i błyskało, a deszczu było tyle, że można mówić o istnej nawałnicy. Na szczęście nasz namiot dzielnie stawił czoła temu żywiołowi i prawie że suchym ciałem przeszliśmy przez to piekło, co chwila sprawdzając czy coś nie przecieka czy nie zamakają nasze worki podróżne.

Ranek zaczął się ciekawie. Oczywistą rzeczą było, że motocykl nie chciał zapalić. To się już zaczęło robić nudne. Znowu standardowe procedury podpinania pod drugi akumulator i takie tam. Tym razem rozebrałem tak zwaną fajkę,  łączącą świece z przewodami wysokiego napięcia. Po zdjęciu fajki na przewodzie była iskra, co odczułem na własnej ręce, a na świecy iskry nie było. Przyczyna mogła być tylko jedna. Korozja wewnątrz fajki. Zatem wykręciłem fajkę, śrubkę, umieszczony w niej opornik ze sprężynką. W fajce brudno i zaśniedziałe aż zielono. Wszystkie te elementy wyczyściłem.  Na szybko odpaliliśmy  motory.

No tak.  A przecież wszyscy mówią, żeby przed wyjazdem, przed podróżą wszystko sprawdzić, powymieniać kabelki i inne przewody. A my co?

Zmiana planu zatem na dziś jedziemy do Malarque, oddalonego ZALEDWIE (!!!) o 30 kilometrów. W Argentynie 30 kilometrów to tyle co przejechać u nas na drugą stronę ulicy.

Gdy się wreszcie spakowaliśmy i mogliśmy ruszyć znowu widzieliśmy na trasie rozległe doliny, ciągnące się aż po horyzont i drogę prostą jak strzała, też ciągnącą się aż po horyzont. Powoli przyzwyczailiśmy się do niekończących się dróg i pustki ludzkiej, która występuje permanentnie.

Miasteczko nie jest duże, jak większość spotkanych przez nas ostatnio. Ma jedną większą ulicę, piękny, dobrze zaopatrzony sklep warzywno owocowy, kilka sklepów z częściami, elektrycznych i innych, dużą piekarnię a także stację IPF, na której tankujemy i zatrzymujemy się na dłużej by złapać Internet. Kontakt z rodziną jest już bardzo wskazany.

Po godzinie jedziemy na miejscowy camping, rozkładamy namiot, niestety Internetu brak. Niby jest ale jakiś polokowany i nie można żadnej strony otworzyć. W nagrodę działa skype, ale jak nie można nikogo powiadomić, że skype działa, to nici z rozmów.

Na stronie Horyzont Unlimited znaleźliśmy ogłoszenie od Anglików Johna i Annette, którzy są motocyklistami i dużo świata przemierzyli na motorach, że mają w Argentynie farmę. Są chętni przyjąć motocyklistów do siebie i za pomoc kilkugodzinną przy gospodarstwie, proponują nocleg i wyżywienie. Postanowiliśmy do nich napisać i być może pod koniec marca pojedziemy na trochę do nich. Wszystko na razie jest w fazie planów, ale pewne kroki zostały poczynione. Zobaczymy jak to będzie. Z naszej perspektywy byłoby ekonomicznie zatrzymać się u nich na jakiś tydzień lub dwa, podreperować budżet, poprać wszystko, zwłaszcza ciuchy motocyklowe i trochę odsapnąć.

Dziś jednak trzeba się zająć motocyklem. Skoro urodziła się nowa diagnoza – brak przejścia iskry na fajce, to trzeba wyczyścić wszystkie fajki niestety w jednej z fajek przy rozkręcaniu pękła mosiężna śrubka i nie można jej rozkręcić. Trzeba kupić zapasową część.

I tu zaczynają się schody. Pojechałem zatem kupić fajkę. W pierwszym sklepie okazało się że jest to typowa zbieranina elektrycznych rzeczy i nic takiego nie mieli. Pani odesłała mnie do sklepu dwie kwadry dalej. Sklep okazał się zamknięty na dwie kłódki. Przez szybę widziałem co prawda różne motocyklowe elementy. Niestety nie były one dostępne. Pojechałem zatem wzdłuż głównej ulicy rozglądając się w poszukiwaniu podobnych sklepów. W jednym z nich, z artykułami gospodarstwa domowego, przed którymi stały motocykle podano mi namiar do Marcela. Marcelo jest właścicielem dużego sklepu ze wszystkim przemysłowym – gospodarstwo domowe, telewizory, lodówki i inne pierdoły. Wszedłem więc do sklepu pytając o Marcelo. Pan dziwnie się na mnie spojrzał, zaprowadził nie do recepcji, informacji. Wytłumaczyłem, kogo szukam. Zza drzwi z napisem „privado” wyszedł Marcelo. Sympatyczny człowiek w średnim wieku. Okazało się zę jest posiadaczem dwóch BMW R1200. Zadzwonił do Mendozy i w serwisie powiedziano mu, że w Argentynie tej fajki nie można kupić od ręki. Wymyślił zatem, żeby dopasować fajkę od innego pojazdu. Polecił swojemu pracownikowi, który na rowerze prowadził mnie od sklepu do sklepu, gdzie w ostatnim udało mi się dopasować fajkę od innego modelu (NGK).  Cena jak na warunki argentyńskie była astronomiczna, bo w porównaniu z produktami lokalnych marek, była sześciokrotnie wyższa.

Obok nas na campingu zaparkował dziś Fiat Ducato, przerobiony na campera. Wysiadł z niego Julio wraz z żoną z Casildy (to takie miasto obok Rosario). Od słowa do słowa, powiedział, ze chce i może kupić nasze motory, jak już zakończymy naszą podróż. Rozważamy ten plan, sprzedaży motorów tutaj i bardzo byśmy chcieli to zrobić jak najpóźniej, więc jeśli by to wypaliło, to byłoby dobrze.

SONY DSC

Julio jak większość Argentyńczyków jest otwarty, życzliwy i przyjacielski. Wyciąga nogę barana (używa słowa corderito i szivo), rozpala duży ogień z drewna na parilli  i zaprasza nas do spróbowania mięsa. My oczywiście na to, jak na lato, bowiem kochamy argentyńskie mięso. Jak to Rysiek od Gali mówi, tyle mięsa co w Argentynie to nie zjadł przez całe swoje życie. I coś w tym jest. Jemy tu dużo mięsa, bo jest naprawdę dobre, a przyrządzone na grilu jest po prostu przepyszne. Kruche, delikatne, miękkie. Rewelacja.

Oczywiście biesiadujemy prawie do  północy. Tu się późno jada i długo siedzi rozmawiając. Nasz hiszpański chyba już musi być bardzo dobry, skoro tak długo siedzimy i gadamy…