Dzień dwudziesty szósty – 19.10.2018
Czas nie idzie na statku równym tempem. Mam wrażenie, jakby przyśpieszał tak, że jutro miałoby przyjść wcześniej niż normalnie. W dzisiejszy piątkowy ranek przekroczyliśmy równik.
Absolutnie pewną rzeczą jest chrzest kadetów na statku podczas takiego rejsu.
Dzień dwudziesty piąty – 18.10.2018
Naprawdę chciałabym napisać jak dziś fantastycznie minął czas. Ale to rzeczywiści był taki dzień, w którym za wiele się nie działo. Obserwujemy zatem pasażerów. To dopiero jest ciekawe.. Może trudno nam będzie nawiązać tu przyjaźnie, ale tego nigdy nie wiadomo.
Dzień dwudziesty czwarty – 17.10.2018
Kocham ten stan na statku. Oczywiście jako pasażer. Bo jako Chef Mate, lub inny marynarz z załogi miałabym za dużo pracy… Pomijając już to, że się na tym w ogóle nie znam. Ciepło, oraz to uczucie, że niczego nie trzeba robić (które dość skutecznie podważa mój mąż, bo coś wspomina, że trzeba pisać, że trzeba zdjęcia robić, że filmy i tak dalej…) jest wielkim atutem takiego rejsu jaki właśnie odbywamy.
Dzień dwudziesty trzeci – 16.10.2018
Super dzień. Ranek trochę jak co dzień, śniadanie, ćwiczenia, mycie głowy, suszenie. Lunch. Po jedzeniu wielki dzień. Turniej koszykówki na Grande Africa. Siedem drużyn, każdy z każdym, potem ćwierćfinał, półfinał i Grande finał. Bezkonkurencyjny jest Sergey i Paul.
Dzień dwudziesty drugi – 15.10.2018
Dziś bardzo ekscytujący dzień. Byliśmy zwiedzać statek z pierwszym oficerem Sergeyem. Okazał się być nad wyraz dobrym przewodnikiem. Oglądaliśmy jak to mój mąż mówi serce statku, całe jego wnętrze, bebechy. Zaczęliśmy od mostka kapitańskiego, gdzie jest szereg różnych urządzeń nawigacyjnych ,radary, i takie tam inne.
Dzień dwudziesty pierwszy – 14.10.2018
Ranek trochę ciężki. Głowa boli… Ale zwlekam się z łóżka o szóstej rano i próbuje wstać, ubieram tylko spodnie i kurtkę i wychodzę na podkład łapać sygnał. Widzę, można tak powiedzieć że przez padający deszcz dostrzegam w ciemnościach jasne światła wysp kanaryjskich.
Dzień dwudziesty – 13.10.2018
Z każdym dniem robi się coraz cieplej. Równocześnie wraz z przemieszczaniem się statku na południowy zachód wyraźnie widać różnicę w cyklu wschodów i zachodów słońca. Codziennie rano obserwujemy coraz późniejsze rozwidnianie się i jemy śniadania w towarzyszącej nam ciemności na zewnątrz.
Dzień dziewiętnasty – 12.10.2018
Przygotowania do sztormu ciąg dalszy. Na pokładzie trwa akcja przypinania pasami wszystkich luźnych elementów, podobnie jest w niektórych pomieszczeniach. Poczułam się nieswojo.
– Boisz się? – spytał mnie mąż.
– Nie – odpowiedziałam, ale przypomniał mi się kawał, jak Bóg zgromadził na jednym statku wszystkie złe kobiety i rozpętał sztorm… Nie komentowałam niczego.
Dzień osiemnasty – 11.10.2018
Noc nie należała do najspokojniejszych.
Mniej więcej o drugiej w nocy silniki zaczęły pracować pełną parą i ruszyliśmy w stronę portu. Kiedy wstaliśmy o 7.00 i wyszliśmy na podkład, byliśmy już u brzegu z otwartą rampą, gotowi do załadunku.
Dzień siedemnasty – 10.10.2018
No, stanowczo za dużo jemy. Nie można jeść trzech posiłków dziennie, plus jeszcze tak zwany deserek w ciągu dnia (podżeramy czekoladę albo ptasie mleczko…), a niewiele wydatkować. Nie będę się tu rozpisywać, że mało energii wydatkujemy, bo to może trochę podpadać… Ale taka jest prawda.
